|
Viimeinen syksy, ei riviäkään, ei pihaustakaan.
Viimeiset laulut putosivat kesällä.
Jäähyväisnuotiossa käryää aikakausi,
ja me katselemme vierestä valon ja varjojen vaihtelua
Viimeisenä syksynä.
Syysmyrsky vitsaillen pyyhki
kaiken, mikä tukahdutti meitä pölyisenä yönä.
Kaikki, mikä leikki, painosti ja välkkyi,
on haapatuulena tilkuiksi revitty.
Rakas Aleksandr Sergejevitš,
miksette Te sanonut meille mitään
siitä, mitä etsitte, rakastitte.
Siitä, että viimeisenä syksynä Te tiesitte.
Viimeisenä syksynä.
Alaston meri nielaisi sihisten
syksyisen auringon, ja pilvien takana
Te ette enää muista sitä, mitä täällä oli
ettekä koske käsillänne tomuiseen ruohoon.
Viimeisenä syksynä lähtevät runoilijat
eivätkä he palaa, ikkunaluukut suljetaan.
Sateet ja jäätynyt kesä jäivät.
jäi rakkaus ja henkiin heränneet kivet.
Viimeisenä syksynä.
|
В последнюю осень, ни строчки ни вздоха.
Последние песни осыпались летом.
Прощальным костром догорает эпоха,
И мы наблюдаем за тенью и светом
В последнюю осень.
Осенняя буря шутя разметала
Все то, что душило нас пыльною ночью
Все то что давило, играло, мерцало
Осиновым ветром разорвано в клочья.
Ах, Александр Сергеевич, милый,
Ну что же вы нам ничего не сказали,
О том, как искали, держали, любили.
О том, что в последнюю осень вы знали
В последнюю осень.
Голодное море шипя поглотило
Осеннее солнце, и за облаками
Вы больше не вспомните то, что здесь было
И пыльной травы не коснетесь руками
Уходят в последнюю осень поэты,
И их не вернуть, заколочены ставни.
Остались дожди и замерзшее лето.
Осталась любовь, и ожившие камни.
В последнюю осень.
|
Свежие комментарии