|
Kuu kalvee kuulti kankaalla,
Ja hukka huuti luolassa,
Ja halli haukkui kylässä;
Mut matkustaja mökkiinsä
Samosi sydän-saloa
Kolkona joulu-aattona.
Hän tietä umpee uraili
Vaan kodissaan hänt’ odotti
Jo vaimonsa ja lapsensa.
Hän juhla-leivän, hovista
Anotun, heille vei, he vaan
Oil kauan syöneet pettuaan.
Jo ilta pimeni kun hän
Havaitsi pojan yksinään
Kinoksen päällä istuvan,
Käsiinsä kylmiin huokuvan
Hämärä häntä näytteli
Paleltuneeksi puoleksi.
”Oi minne meet, laps onneton?
Mun majassani lämmin on.”
Niin sanoen paleltuneen
Hän otti, rienti mökilleen.
Ja astui pirttiin juhlaiseen
Nyt leipineen ja vieraineen.
Pankolla istui vaimonsa,
Laps nuorin hänen povella.
”Oot kauvan poissa viipynyt,
Vieressä uunin istu nyt,
Ja sinä myös” – hän hellästi
Luo uunin vieraan saatteli.
Koht’ alkoi vaimon huolella
Liedoksen loiste leimuta,
Ja unhottaen köyhyyttään
Hän otti leivän mieheltään,
Sen pani pöytään iltaiseks
Ja hiukan maitoo särpimeks.
Tuimalle atrialle nyt
Oil lapsi-parvi rientänyt
Iloiten olki-tilaltaan,
Jäi uunin viereen vieras vaan.
Tuon otti vaimo kanssansa,
Vei lasten seuraan orpoa.
Ja päätettyä rukouksen
Hän otti leivän, jakoi sen.
”Siunattu olkoon lahjasi,”
Näin vieras häntä kiitteli,
Ja kyynel kiilti silmässään
Kun leipä-palan otti hän.
Kas, jaettu leipä ehynnä
Taas oli vaimon kädessä.
Hän katsoo, ihmettelee vaan
Tuot’ outoo, vienoo vierastaan,
Ja kummeksii kun näkee sen
Nyt toiseksi jo muuttuneen.
Kuin tähti kiilti silmä sen,
Otsalla kirkkaus ihmeinen;
Niin lainehteli vaattensa
Kuin usman aallot tuulessa:
Hän äkin oli enkeliks
Nyt muuttununna kaunihiks.
Uus valkeus syttyi huoneessa
Ja toivo, riemu rinnoissa.
Eik’ unhotettu milloinkaan
Tuot’ aattoo; suureks juhlaks vaan
Se syntyi koska enkeli
Jäi majan koti-vieraaksi.
Kun aikojen kuluttua
Taas jouduin joulu-aattona
Majahan noiden hurskasten,
Näin siinä suvun entisen;
Ja heidän pojanpoikansa
Pöydässä istui vanhana.
Vieressä istui vaimonsa
Ja lapsi-parvi iloisna.
Niin pyhältä tuo näytti nyt
Kuin oisi rukous päättynyt.
Se oli niinkuin huoneessa
Pyhässä ois he asunna.
Mut kynttilä se ainoa
Loi pöydän päästä valonsa.
Siin’ oli maitoo, vehnäistä;
Vaan herkut nuo jäi syömättä.
”Tuo paikka kennen?” kysäsin,
Oil vastaus: ”hyvän enkelin.”
|
Луна высвечивала путь,
Голодная пищала рысь,
В деревне где-то выли псы,
Шел путник поздний сквозь кусты,
Ему до дома далеко,
А вечер был под Рождество.
Усталый шел он в тишине,
По снегу шел и по тропе,
Он торопился к очагу,
Хлеб белый нес в свою семью,
Где все привыкли есть кору.
Дал барин хлеба бедняку.
Вокруг темно и ни души,
Вдруг видит — отрок впереди,
Сидит безмолвный на снегу,
В ладони дышит на ветру,
И будто каменный молчит,
Свет лунный зримо холодит.
Пойдем, несчастное дитя,
Со мной, согрею я тебя, —
Страдальца юного берет,
На хутор дальний с ним идет,
И с хлебом, к празднику вдвоем,
Вошли они в желанный дом.
Жена сидела у печи,
Держа ребенка на груди:
Ты задержался, милый мой,
Входи скорей к себе домой,
И гостя пригласи, — сама
Спокойно отрока ввела.
Казалось от ее любви,
Огонь теплее стал в печи,
Она забыла про нужду,
И стол готовит к ужину,
Хлеб радостно она взяла,
И молоко, что припасла.
Соломой крыт холодный пол,
Рождественский сегодня стол,
Уже садится детвора,
Остался отрок у огня,
Его хозяйка позвала,
И посадила у стола.
Молилась дружно вся семья,
Жена хлеб резать начала;
Благословен будь нищих дар:
Гость юный с места так сказал,
Слеза в глазах его была,
Когда ломоть взяла рука.
Хозяйка делит каравай,
Но тот в руках не убывал,
Была она изумлена,
На гостя взгляд перевела,
Но перед ней не тот, кто был,
А словно облик изменил.
Глаза, как будто две звезды,
Лицо светилось изнутри,
Лохмотья пали с плеч долой,
Как след туманный над горой,
Гость превратился в ангела,
Прекрасного, как небеса.
Избу свет дивный озарил,
Сердцам надежду подарил,
Свершилось чудо здесь в глуши
Для праведных людей в ночи,
И нет прекрасней Рождества,
Посланец среди них Творца.
С тех пор прошло немало зим,
Я как-то дом тот посетил,
Пришел туда под Рождество,
У очага, за тем столом,
С седеющею головой,
Сидел хозяйский внук с семьей.
С ним рядом чуткая жена,
Детей веселая гурьба,
И радостно всем в доме том,
Они молились за столом,
И было видно, как они
В святыню верят во все дни.
А под единственной свечой,
За той смиренной трапезой,
Стояла кружка с молоком,
И рядом белый хлеб ломтем,
Спросил я: для кого еда,
В ответ: для ангела Творца.
|
Свежие комментарии